بهمن

پنج شنبه, 30 فروردين 1403

اورنه روستایی زیبا، دلربا، خوش منظر، دل انگیز، محشر و استثنایی بود. من در سال 1348به روستای اورنه سفر کردم. این روستا مردمانی دلچسب و با مرامی داشت. من دو روز در این روستا بودم . در این دو روز لذتی چندان بردم که هنوز عاشق این روستا هستم. ما زمانی که از سیادن یا همان تاکستان گذشتیم در حال شب شدن بود ، نیاز به جای خوابی داشتیم ، شخصی آشنا شدیم و او مارا از دهستان ها گذشتن داد و به روستای اورنه برد. او می گفت اینجا مهمان بی خانه نمی ماند و با مرامی که داشت مارا مهمان خود کرد. شب در ایوان یا مهتابی خانه خوابیدیم ، هوای خنک و دلچسب ستارگانی که زمزمه می کردند که نخوابم و از منظره لذت ببرم، اما فردا باید راه خود به تبریز را ادامه می‌دادم. صبح با پنیر محلی و شیر شروع شد و صاحب خانه اجازه نداد که بروم و نهار هم آبگوشت اورنه ای خوردیم. زبان اورنه ای ها ترکی آذربایجانی بود اما متفاوت تر از لهجه تبریز. به باغ های اورنه رفتیم و همانند سیادن که انگور فراوان بود اینجا هم باغ انگوری بود . عصر ما با باغ های اورنه گذشت و شب هم اصرار از شیخ روستا که حتما باید در خانه ما شبی را بگذرانی و چشم گفتن از ما. فردا عروسی بود و من نتوانستم در آنجا بمانم ولی امیدوارم دوباره به اورنه بروم. «خاطرات محمد محمودی»