بوانلو(به کردی: بوان) نام روستایی در استان خراسان شمالی است. این روستا از توابع شهرستان شیروان است.

موقعیت

این روستا در فاصله ۴۱ کیلومتری شمال شرقی شیروان قرار دارد که از شمال به بیچرانلو و از جنوب به روستای الاشلو و از شرق به کوه بروژ و از غرب به روستای حمزه کانلو محدود می‌گردد. بوانلو طبق آخرین سرشماری دارای ۲۰۳ خانوار و ۹۳۸ نفر جمعیت است ولی بر اساس اطلاعت یک فرد اهل بوانلویی به طور تقریبی 1500 نفر جمعیت تا اواخر 1397 بوده است همه به زبان کردی کرمانجی صحبت می‌کنند و روستا جزء دهستان سیوکانلو می‌باشد.

خاستگاه نامگذاری

در باره ریشه نام این روستا آن آگاهان بر این باورند که چون این طایفه از مردان و زنان قوی‌هیکل و قد بلند و زورمند ایل سیفکانلو بودند به «بوت» شهرت داشتند که به مرور زمان به بوتانلو و سپس بوانلو تغییر یافته‌است و عده‌ای را عقیده بر این است که احتمالاً بوان تعریف شده باوان یکی از عشایر سلماس به این آذربایجان باشد که پسوند «لو» به آن اضافه شده‌است و به بوانلو تبدیل گردیده و در معنا بوانلو به چادرنشین نیز معنی شده‌است.

پیشینه تاریخی

بوانلویی‌ها در زمان صفویه از سلماس به این منطقه کوچانیده شده‌اند. این روستا از نظر طبیعی در موقعیت بسیار مناسبی قرار دارد و بسیار سرسبز و پردرخت است.

شغل اهالی

مشاغل عمده مردم دامداری، کشاورزی و باغداری می‌باشد. محصولات آن شامل: فراورده‌های دامی، سیب درختی و زمینی، گردو و گندم و جو است. بوانلوها دارای ۱۲ گله گوسفندند که ییلاقشان کوهها و مزرعه گلول و زکریا و دره بردر و اطراف بوانلوست و معمولاً در مراوه تپه ترکمن صحرا و در قره قواخ، نارلی و ابوساری قشلاق می‌کنند.

امام زاده

بر بالای کوه بروژ مقبره معصوم زاده‌ای به نام زید الله قرار دارد که مورد احترام و اعتقاد مردم است.

کوه‌ها

از کوههای سرسبز محلی علاوه بر «بروژ» کوه کولک و دره چاویه نیز درحوزه این روستا قرار دارد.

سنت‌های محلی

یکی از سنت‌های قدیمی در این روستا که هنوز هم گهگاه انجام می‌گیرد عبور دختران دم بخت و زنان نازا از محلی دالان مانند در کوه بروژ است که با خلوص نیت و سلام و صلوات و نذر و نیاز همراه است که عده‌ای معتقدند پس از برگزاری مراسم دختران بزودی به خانه بخت می‌روند و زنان متاهل نیز باردار خواهند شد.

پوشش محلی

لباس کُردی زنان بوانلو که اصالت آن به خوبی حفظ شده‌است از پیراهنی بلند وحاشیه دار که قسمتی از شلیته را می‌پوشاند و شیلوار پر چین و تاب بلند و جلیقه‌ای که روی پیراهن می‌پوشند و شال (که وان) بزرگ سفید یا گلدار که به سر کرده و جلو دهان را می‌گیرند، همراه با زیور آلات سنتی که برحاشیه لباس‌ها و عرقچین به طرز بسیار زیبایی می‌آویزند تشکیل می‌شود.

امکانات

راه شوسه، سرویس ایاب و ذهاب، دبستان، لوله کشی آب، مسجد، آسیاب، خانه بهداشت و شورای ده است.

منابع

جغرافیایی تاریخی شیروان، ناشر:حسین روشن بوانلو،مقیمی، محمد اسماعیل، معاونت فرهنگی آستان قدس رضوی، نوبت اول ۱۳۷۰